O Γιώργης Ξυλούρης δεν
ήταν απλώς ο μονάκριβος γιος του θρυλικού “Αρχάγγελου της Κρήτης” (και
της Ελλάδας ολόκληρης)… Με ταπεινότητα και βαθιά γνώση της μουσικής,
αλλά κυρίως με πολλή και προσωπική δουλειά, είχε καταφέρει να “χτίσει”
ένα “μετερίζι” για ό,τι καλύτερο συμβαίνει στην ελληνική μουσική σκηνή,
τα τελευταία χρόνια… Κι αυτό αναλύεται ως εξής:
Πρώτον, με αποθέματα αξιοπρέπειας και επιμονής, ερεύνησε, έμαθε (πρώτα ο
ίδιος) και διέδωσε όπως μπορούσε, τις καλύτερες παραγωγές μουσικών
project, με προσωπική ενασχόληση και διάδραση με τον κόσμο. Συνομιλούσε
και μετέδιδε αυτό που κατείχε χωρίς να θωρεί εάν σε γνωρίζει ή όχι. Με
μία απλή και εγκάρδια επιθυμία για επικοινωνία.
Δεύτερον, επικοινωνούσε όλη αυτή τη γνώση μέσα από την εξαιρετική του
εκπομπή “Ο Αόρατος Θίασος” στο ραδιοφωνικό σταθμό “Στο Κόκκινο”, είτε με
πολύ μελετημένες μουσικές προτάσεις (playlist), είτε με “δια ζώσης”
(live) παρουσιάσεις των αξιολογότερων (Ελλήνων, αλλά και όχι μόνο…)
μουσικών της γενιάς, που με τόσο σημαντική δημιουργία μας απασχολεί, τα
τελευταία χρόνια…
Τρίτον, με μία σειρά συναυλιών (που τις χαρακτήριζε η υψηλή αισθητική),
την επιμέλεια των οποίων είχε αναλάβει, είχε (εσχάτως) ξεκινήσει να
παρουσιάζει στο κοινό, τα σημαντικότερα ακούσματα της κρητικής μουσικής
στο παρόν.
Τέταρτον, στα δύο εμπορικά καταστήματα δίσκων μουσικής που διατηρούσε
(στοά Πεσματζόγλου και Μουσείο Λαϊκών Οργάνων) μπορούσε να βρει κανείς
την πληρέστερη και πιο οργανωμένη συλλογή cd και βινυλίων (από την
ελληνική φολκ ή και σύγχρονη μουσική, μέχρι τη world music), που υπάρχει
αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Ήταν ο ίδιος εκεί (μαζί με τη μητέρα του
Ουρανία) για να συνομιλήσει, να εξηγήσει (εάν του ζητηθεί) και να
μοιραστεί εντυπώσεις από τα ακούσματα, για τα οποία είχε ιδία άποψη.
Θυμάμαι, ακόμη, μία χαρακτηριστική στιγμή πριν πολλά χρόνια… Πήγα στο
κατάστημα της Πεσματζόγλου, για να αγοράσω ένα cd και η κυρία Ουρανία,
με χαμόγελο και χαρά, αφού πρώτα με ευχαρίστησε, μου έγραψε, σε ένα
κομμάτι χαρτί, το τηλέφωνο του γιου της “για να μιλήσεις μαζί του για
ό,τι θέλεις…” Το θυμάμαι σαν τώρα. Ποτέ δεν το έπραξα (ώστε να τον
γνωρίσω καλύτερα). Παρά μόνο, απολάμβανα και εκτιμούσα βαθύτατα τις
σύντομες συνομιλίες μας, όταν τον αντάμωνα, για το “τάδε ή το δείνα” νέο
cd από την Κρήτη, την Ηπειρο, τη Θράκη ή την Ουγγαρία…
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου